مسابقات اسلالوم آیلندکاپ یکی از رویدادهای مهم در رشته اتومبیلرانی ویژه بانوان در ایران است. این مسابقات نه‌تنها فرصتی برای رقابت و نمایش مهارت‌های رانندگی بانوان است؛ بلکه به‌عنوان یک سکوی پرتاب برای ورود به مسابقات ملی و بین‌المللی نیز عمل می‌کند. میترا عنایتی شوماخر مشهدی، عنوان نفر نخست قهرمانی سال اسلالوم تایم تریل آیلندکاپ، نایب قهرمانی مسابقات اسلالوم کشور و قهرمان مسابقات درگ ۴۰۰متر خراسان رضوی را در کارنامه خود دارد. در گفت‌وگو این راننده خراسانی با قدس طوس، چالش‌های این رشته برای بانوان و جزئیات قهرمانی اخیرش را جویا شدیم.

از چه زمانی وارد دنیای اتومبیلرانی شدید و چه چیزی شما را به این رشته جذب کرد؟
من تقریباً از آبان ۹۶ وارد رشته اتومبیلرانی شدم. هم علاقه‌مند بودم و هم استعدادش را داشتم؛ اما از وجود پیست یا مکانی که خانم‌ها بتوانند در آن رانندگی کنند، مطلع نبودم تا اینکه به صورت اتفاقی با آقای محمدخانی، قهرمان فرمول ۲ آشنا شدم که دو مقام جهانی نیز دارند. متوجه شدم که می‌خواهند یک آکادمی به نام مهارت رانندگی برگزار کنند و یک سری مهارت‌ها را آموزش دهند. به صورت کلی من در خیابان مسابقه می‌دادم و پسرها زمانی که می‌دیدند من خانم هستم، حالشان بد می‌شد که به یک خانم باخته‌اند. وقتی وارد پیست شدم، به مدت چهار تا پنج سال تنها خانم پیست بودم و کم‌کم خانم‌های دیگر وارد شدند.

حضور در پیست‌های رسمی برای یک بانوی ایرانی چه چالش‌هایی دارد و چطور توانستید بر آن‌ها غلبه کنید؟
در ایران دید آقایان نسبت به خانم‌ها به گونه‌ای است که احساس می‌کنند بانوان ضعیف هستند در صورتی که می‌توانند خیلی قوی‌تر از آقایان ظاهر شوند؛ ولی این سرکوب کردن موجب می‌شود بانوان در همان سطح باقی بمانند. در واقع خیلی از بانوان می‌ترسند وارد پیست شوند. من هم‌تیمی‌هایی دارم که در خیابان و پشت فرمان خیلی خوب رانندگی می‌کنند؛ اما به محض اینکه می‌خواهند در پیست دیده شوند، چون تمرکز روی آن‌هاست، نمی‌توانند و دست و پایشان را گم می‌کنند؛ ولی باز هم می‌شود با تمرین بر این شرایط غلبه کرد تا کنار آقایان بتوانیم به راحتی مسابقه بدهیم. من معتقدم هر چقدر تمرین کنیم، می‌توانیم تایم آقایان را بزنیم. من به شخصه می‌توانم تایم آقایان را بزنم. تمام سختی‌ها را گذراندم. خیلی‌ها به من می‌گفتند نمی‌توانی کنار آقایان مسابقه بدهی؛ ولی باید عزمت را جزم کنی و «نمی‌توانم‌ها» را کنار بگذاری. به عنوان مثال من دقیقاً دو سال پیش، خودم با وجود مخالفت‌ها و اینکه می‌گفتند تو برای مسابقات کشوری آماده نیستی، بلیت قطار گرفتم، خودروام را فرستادم، در مسابقه شرکت کردم و در سطح کشوری اول شدم.

درباره قهرمانی اخیرتان در مسابقات آیلندکاپ بگویید؛ چه مسیری را طی کردید تا به سکوی نخست برسید؟
این مسابقه تقریباً سه یا چهار بار برای قهرمانی برگزار شد و خیلی چالش داشت؛ یعنی باید یک‌سری پیچ‌ها را با سرعت خیلی زیاد برانی و یک راننده ریس و نترس باشی که بتوانی این چالش‌ها را بگذرانی. به عنوان مثال یک جا پایلون چیده بودند و فکر می‌کنم با فاصله ۱۴ متری چیده شده بود. وقتی ما با سرعت ۱۰۰ وارد پایلون می‌شدیم و قرار بود خودرو را بپیچانیم داخل پایلون‌ها، خیلی باید دل و جرئت می‌داشتیم. من وقتی فیلم خیلی از آقایان را نگاه می‌کردم، آنجا روی ترمز می‌زدند تا خودرو هدایت شود و سرعت را کمتر می‌کردند که فرمان راحت‌تر بپیچد. من چون خیلی دل و جرئتم بیشتر بود، ترمز هم نزدم و با همان سرعت ۱۰۰، ۱۱۰ که از شیب آمدم پایین، وارد آن پایلون‌ها شدم. برای این کار البته دقت و ظرافت هم خیلی مهم است. یک جاهایی باید دنده را یک کنی، یک جاهایی دو و این بستگی دارد که خودروات را بشناسی و البته مستلزم تمرین زیاد است.

همکاری با کوروش محمدخانی، راننده فرمول۲ چه تأثیری بر پیشرفت فنی و ذهنی شما داشته است؟
۷۰درصد رانندگی اکنونم را مدیون آقای محمدخانی و سخت‌گیری‌های او هستم. به عنوان مثال وقتی می‌خواهیم دستی بکشیم، وقتی خیلی دستی را بکشیم و فرمان را بچرخانیم، قسمت‌هایی از دست تاول می‌زند و زخمی می‌شود. دست من خون می‌آمد و آقای محمدخانی می‌گفت: «طوری نیست، مگر نمی‌خواهی کنار پسرها رانندگی کنی؟ کدام پسر دستش هنگام رانندگی زخمی می‌شود؟» ما در شرایطی تمرین می‌کنیم که شیشه‌های خودرو حتی در تابستان بالاست و اصلاً نباید از کولر استفاده کنیم؛ چون جان خودرو را می‌گیرد و نمی‌توانیم خوب تمرین کنیم. شرایط عین شرایط مسابقه است و حتی لباس مسابقه را می‌پوشیم. این لباس‌ها به خاطر دولایه و معمولاً ضدحریق بودن، بسیار گرم هستند. کلاه هم که روی سرمان می‌گذاریم، طور دیگری گرم و سخت است و همین سخت‌گیری‌ها سبب شده من نسبت به گرما حساسیت نداشته باشم و قدردان مربی‌ام هستم.

سطح رقابت میان بانوان راننده در کشور را چطور می‌بینید؟ آیا این مسیر در حال پیشرفت است؟
الان هزینه‌های خودروسواری و اتومبیلرانی گران شده است؛ به عنوان مثال هر بار که می‌خواهیم یک گیربکس عوض کنیم، ۱۲ - ۱۳میلیون تومان هزینه دارد. ما در هر مسابقه به خاطر شرایطش مجبوریم گیربکس خودرومان را عوض کنیم. به طور کلی در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کنیم، ۶۰ تا ۷۰ میلیون تومان هزینه خودرو ماست و این مسئله برای خانم‌هایی که حامی مالی ندارند، کمی سخت است؛ ولی اگر خانمی بخواهد مسابقه بدهد، هزینه‌ها برایش مهم نیست. در سطح کشور هم خانم‌ها خیلی خوب مسابقه می‌دهند و چند صدم ثانیه یا چند ثانیه با آقایان فاصله دارند و تایم‌های خوبی می‌زنند.

در مشهد شرایط اتومبیلرانی بانوان چطور است؟ چه محدودیت‌هایی وجود دارد؟
در مشهد کم داریم بانوانی که بخواهند وارد پیست شوند و مسابقه اسلالوم بدهند. بچه‌های درگ داریم و خانم‌هایی که در ریس شرکت می‌کنند؛ اما آن اندازه که در سطح کشور قوی عمل می‌کنند، متأسفانه در خراسان این‌گونه نیست. خانم به عنوان تماشاچی و ماشین‌باز خیلی داریم؛ ولی برای اینکه در مسابقه خاصی مانند درگ و ریس شرکت کنند، کوتاهی می‌کنند. به پارکینگ چهار یا سه پیست اتومبیلرانی ثامن(ع) خانم‌های ماشین‌باز می‌آیند و آن‌ها را شاید در خیابان ببینیم که مسابقه ریس می‌دهند؛ ولی ندیده‌ام که بخواهند وارد پیست شوند. درگ گلبهار که شرکت کردم، تعداد خیلی محدودی خانم شرکت کرده بودند. من آنجا هم نفر نخست شدم با وجود اینکه خودروام، خودرو اسلالوم بود و برای درگ مناسب نبود. در مسابقه جفت تایم‌هایم دورقمی بود و واکنش سریعی داشتم. بانوان ما حرفه‌ای کار نمی‌کنند. البته به این نکات هم باید توجه داشت که برای مسابقه باید نظم داشته باشیم، بدن‌سازی کار کنیم، غذای مناسب بخوریم و خواب کامل هم داشته باشیم. اتومبیلرانی ورزش آسانی نیست و خانمی که تازه می‌خواهد وارد این رشته شود، حتماً باید گردن و ستون مهره‌های قوی داشته باشد. با توجه به دستی‌ای که می‌کشیم و با سرعت ۶۰ و ۷۰ یک دفعه وارد پیچ می‌شویم، گردن جابه‌جا می‌شود و ستون مهره‌ها تکان می‌خورد و اگر ماهیچه‌های شکم قوی نباشد، خودش آسیب‌زاست.

هدف بعدی شما در اتومبیلرانی چیست؟ آیا برنامه‌ای برای حضور در رقابت‌های بین‌المللی دارید؟
من امسال به رقابت‌های بین‌المللی فکر می‌کنم و احتمال دارد در مسابقه عمان شرکت کنم. تاریخ دقیق مسابقه را نمی‌دانم؛ اما نه به عنوان تورنمنت؛ بلکه در جایگاه یک تجربه باید خودروام را بفرستم یا آنجا یک خودرو تهیه کرده و در مسابقه شرکت کنم. احتمالاً این مسابقه در بهمن ماه برگزار شود.